گواردیولا و مفهوم تیم بودن

فکر میکنم در سالهای اخیر هیچ وبلاگ نویسی را تجربه نکردم مگر اینکه به بهانه‌ای از پِپ گواردیولا هم نوشته‌ام. در وبلاگ انسانک هم این قاعده، پابرجاست و البته باور کنید که بخش زیادی از ماجرا کاملا اتفاقی بود. یکی از علایق مستمر من، دیدن مستندهای تاریخی یا بیوگرافی است. هرچقدر که از دیدن ژانر تخیلی بیزارم به دیدن مستند علاقه مندم.

چند روز قبل مشغول مرور لیست مستندهای قابل تماشا در شبکه خانگی بودم که چشمم به مستندی از بارسلونای ِگواردیولا افتاد. البته بارسلونا ذاتا یک فلسفه در پَس ِبازی فوتبالش دارد که قابل توجه است و برای همین هم تیم فوتبال محبوب من است اما بارسلونای ِگواردیولا تصویر شفافی از این فلسفه است. این مستند به نام «توپ رو بگیر و توپ رو پاس بده» (Take the Ball, Pass the Ball) با دوبله فارسی منتشر شده.

حالا چرا تماشای این مستند را توصیه می‌کنم؟ چندین نکته قابل تامل در این مستند وجود دارد که شاید به صراحت بیان نشده اما در متن فیلم جریان دارد. مهمترین نکته، روحیه همکاری و «تیم بودن» است. وقتی بازیکنها در مورد یکدیگر و در مورد مربی صحبت می‌کنند از احساسشان نسبت به هم حظ می‌کنید.

آنها بیشتر از آنکه خودشان را تقدیس کنند به تحسین دیگری مشغول هستند. هرکدام به نقطه قوت دیگری توجه دارد و در نهایت همه در برابر مربی، سربازی وفادارند. صحبتهای پایانی گورادیولا نیز در همین راستاست.

کافی است هرکداممان به تجربه کار گروهی که داشتیم رجوع کنیم. من شخصا در نقشهای متعددی، در یک تیم حاضر بودم. از مربی تا بازیکن. آنچه سخت ترین قسمت بازی است، نه نبرد در میدان بلکه تبدیل شدن به یک «تیم منسجم» است. تیم شدن یعنی برنده بودن و بعد از آن دیگر نتیجه می‌شود فرع ماجرا. بارها تجربه کردم که در تیم نشدن چه آسیبهای عمیق و در تیم شدن چه مزیتهای شگفت انگیزی به دست آمده.

به نظر من حتی اگر علاقه مند به فوتبال نباشید و داستان بارسلونا و گواردیولا برایتان جذابیت نداشته باشد، روابط انسانی در این مستند می‌تواند جذاب و دیدنی باشد. لذت بزرگ فوتبال همین است. یک تشکل اجتماعی بزرگ در فراز و فرودهای بسیار تند، می‌تواند ابعاد پنهان شده روابط انسانی را آشکار کند.